هدف از مطالعه ی حاضر، طراحی و روایی سنجی پرسشنامه ی راهبردهای خودنظم بخشی در مهارت شنیداری زبان انگلیسی به عنوان زبان خارجه است. نخست، 94 گویه بر پایه مدل خود نظم بخشی پینتریچ (2004) طراحی شد. سپس، این پرسشنامه به صورت آزمایشی بین 30 نفر از زبان آموزان زبان انگلیسی، به عنوان زبان خارجه ی ایران، توزیع شد. نتایج حاکی از انسجام درونی قابل قبول پرسشنامه بود. در مرحله ی بعد، پرسشنامه محقق ساخته بین 200 نفر از زبان آموزان زبان انگلیسی، به عنوان زبان خارجه ی ایران، توزیع شد. بر اساس نتایج حاصل از تحلیل عاملی اکتشافی، مشخص شد که این پرسشنامه از یک عامل اصلی و چهار زیرعامل تشکیل شده است. همچنین، نتایج تحلیل عاملی تأییدی، حاکی از آن بود که داده گردآوری شده برازش قابل قبولی با مدل فرضی این پرسشنامه را دارا است. در پایان، مصادیق کاربردی نتایج این تحقیق در مطالعه و آموزش مهارت شنیداری زبان آموزان زبان انگلیسی به عنوان زبان خارجه بحث خواهد شد.

هدف از پژوهش حاضر اثربخشی آموزش مهارت های خودنظم بخشی بر شادکامی دانش آموزان دختر اول دبیرستانی است. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بوده و جامعه آماری شامل 137 نفر از دانش آموزان دختر پایه اول متوسطه دبیرستانی واقع در منطقه 5 تهران بود. نمونه آماری شامل 30 نفر دانش آموز بود که به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و تصادفی قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه شادکامی آکسفورد و پرسشنامه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی پینتریچ (MSLQ) بود. گروه آزمایش در شش جلسه آموزش مهارت های خودنظم بخشی شرکت کردند، ولی در گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای صورت نگرفت. برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون t مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد که بین دو گروه (در نمره شادکامی و خودنظم بخشی) تفاوت معناداری وجود دارد (P<0.0001). بدین صورت که کاربرد آموزش مهارت های خودنظم بخشی، میزان شادکامی دانش آموزان را افزایش داده و این حالت بعد از گذشت یک ماه نیز حفظ شده است. همچنین گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل، عملکرد بهتری در یادگیری خودنظم بخشی نشان دادند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف از پژوهش حاضر ارائه و آزمون مدل های علی رقیب از روابط بین متغیرهای انگیزشی (باورهای خودکارآمدی، باورهای کنترل بر یادگیری، و اضطراب آزمون)، راهبردهای شناختی و فراشناختی مطرح شده در نظریه خودنظم بخشی پینتریچ (تفکر انتقادی، خودنظم بخشی فراشناختی، مدیریت زمان و مکان، مطالعه و کمک طلبی از همسالان)، و پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان دختر سال سوم دبیرستان در رشته ریاضی - فیزیک بود. نمونه پژوهش با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی انتخاب شد. بدین صورت که تعداد 250 نفر از دانش آموزان دختر مشغول به تحصیل در رشته ریاضی - فیزیک در دبیرستان های شمال، مرکز، و جنوب شهر تهران در سال تحصیلی 89-1388 انتخاب شدند و مورد مطالعه قرار گرفتند. به منظور ارزیابی متغیرهای پژوهش و جمع آوری اطلاعات، خرده مقیاس های پرسشنامه راهبردهای انگیزشی برای یادگیری (MSLQ) به کار برده شد و معدل دانش آموزان در پایان سال تحصیلی در پنج درس اختصاصی، شاخصی از پیشرفت تحصیلی آنها در نظر گرفته شد. داده ها با روش های آماری تحلیل عاملی اکتشافی، تحلیل عاملی تاییدی، و مدل معادلات ساختاری (تحلیل مسیر) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها حاکی از برازش بسیار خوب هر دو مدل با داده های پژوهش بود. با این حال، مدل دوم از نیکویی برازش بهتری برخوردار بود. مدل اول نقش واسطه ای متغیر فراشناختی مدیریت زمان و مکان مطالعه را در ارتباط بین متغیرهای اضطراب آزمون، خودکارآمدی، باورهای کنترل بر یادگیری، و پیشرفت تحصیلی نشان داد و مدل دوم از نقش واسطه ای متغیر انگیزشی اضطراب آزمون در ارتباط بین متغیرهای فراشناختی مدیریت زمان و مکان مطالعه، و کمک طلبی از همسالان با پیشرفت تحصیلی حمایت کرد. در هر دو مدل مشاهده شد که خودکارآمدی اثر مستقیم، مثبت، و معناداری بر پیشرفت تحصیلی دارد، در حالی که اثر اضطراب آزمون بر پیشرفت تحصیلی مستقیم، منفی، و معنادار است.

این مطالعه با هدف تعیین رابطه ظرفیت خودمهارگری، و خودنظم بخشی با شادزیستی انجام شد. جامعه مورد مطالعه را تمامی دانشجویان دانشگاه گیلان در سال تحصیلی 91-1390 تشکیل می دادند که از میان آن ها نمونه ای به حجم 187 نفر با روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های خودمهارگری، راهبردهای خودنظم بخشی عاطفی و شادزیستی آکسفورد استفاده شد. نتایج نشان داد بین نمره کل شادزیستی و خرده مقیاس های تجربه مثبت و احساس مثبت آن با ظرفیت خودمهارگری و راهبردهای خودنظم بخشی (شامل شناختی، رفتاری، تمرکز بر تغییر عاطفه و افزایش عاطفه مثبت) رابطه مثبت معنا دار وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد متغیرهای ظرفیت خودمهارگری و راهبرد افزایش عواطف مثبت قادر هستند 17% از واریانس کل شادزیستی دانشجویان را تبیین کنند. همچنین نتایج آزمون تی نشان داد بین نمره کل شادزیستی و خرده مقیاس های آن در دانشجویان مجرد و متاهل تفاوت معنادار وجود دارد. بر اساس یافته های این پژوهش به کارگیری ظرفیت خودمهارگری و خود نظم بخشی می تواند موجب شادزیستی شود.

مقدمه و اهداف: اختلال پردازش شنیداری مرکزی و نارساخوانی، در بسیاری از پژوهش ها با یکدیگر مرتبط شده اند و همبودی بالایی نیز دارند. بسیاری از دانش آموزان نارساخوان مشکلاتی در ادراک شنیداری دارند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی برنامه توان بخشی پردازش شنیداری مرکزی بر ادراک شنیداری در دانش آموزان نارساخوان انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک کارآزمایی بالینی با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل دانش آموزان مقطع ابتدایی بود که با تشخیص نارساخوانی در یکی از مراکز اختلالات یادگیری شهر تهران مشغول به آموزش بودند. 30 دانش آموز نارساخوان با اختلال پردازش شنیداری مرکزی به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب، در گروه های آزمایش و گواه منسوب شدند. برنامه توان بخشی پردازش شنیداری مرکزی در 12 گام با تمرینات گوناگون برای دانش آموزان نارساخوان طراحی و تدوین شد. آزمون ادراک شنیداری برای افراد دارای آسیب شنوایی در پیش آزمون برای هر دو گروه اجرا شد. گروه آزمایش 15 جلسه برنامه توان بخشی پردازش شنیداری مرکزی را دریافت کردند. آزمون ادراک شنیداری مجددا در پس آزمون برای هر دو گروه اجرا شد. برای بررسی پایداری اثرات برنامه پی گیری 5 هفته بعد انجام شد. برای تحلیل یافته ها از آنالیز واریانس چندمتغیری با اندازه گیری مکرر استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که بین میانگین نمرات ادراک شنیداری گروه آزمایش و گروه گواه در پس آزمون تفاوت معنادار وجود دارد (0/05=P) و گروه آزمایش نمرات بالاتری را کسب کرده بودند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده اثربخشی برنامه توانبخشی اختلال پردازش شنیداری مرکزی بر ادراک شنیداری دانش آموزان نارساخوان تایید شده و پی گیری نیز حاکی از پایداری نتایج بود.

وایگاتسکی با هدف ارایه تصویری دقیق تر از توان زبان آموز روشی نوین را برای ارزیابی تحت عنوان ارزیابی پویا پایه ریزی کرد که در آن دو فرایند ارزیابی و آموزش به طور همزمان، به منظور شناسایی منشا مشکلات خاص زبان آموز و ارتقای توانایی های رو به رشد او، به اجرا در می آید. ارزیابی پویا به عنوان حوزه ای جدید در روانشناسی رشد اخیرا توسط پژوهشگران علاقمند در سایر رشته های مرتبط، با هدف احیای کاربردهای بالقوه تئوری اجتماعی - فرهنگی و ایگاتسکی و ایده بنیادین او تحت عنوان حوزه ارتقای نزدیک (ZPD)، در ارزیابی تونایی های زبانی زبان آموزان مورد استفاده قرار گرفته است. تحقیق حاضر بر آن است که کاربرد ارزیابی پویا را در تشخیص و ارتقای توانایی های شنیداری دانشجویان مترجمی در کلاس مورد آزمایش قرار دهد. حالت گروهی و همزمان ارزیابی پویا (G-DA) پایه های نظری روش ارزیابی این تحقیق را تشکیل می دهد. نمونه های ارزیابی پویای همزمان و ارتباطی در طول 8 هفته جلسه آموزشی جمع آوری شده؛ مثال های کیفی و ریزساختاری ارزیابی پویا به منظور اثبات تاثیر این روش بر توانایی های شنیداری دانشجویان ارایه شده است. نتایج این تحقیق نشان داد که آموزش G-DA کمک می کند تا منشا مشکلات دانشجویان هنگام گوش کردن به اخبار بهتر شناسایی و توان رو به رشد آنها تقویت شود. آموزش G-DA باعث شد توان عمومی دانشجویان کلاس از طریق تعامل بین استاد و تعدادی از دانشجویان در کلاس ارتقا یابد. در پایان، پیشنهاد می شود روش G-DA به عنوان روشی نوین برای آموزش و ارزیابی در ارتقای توان شنیداری دانشجویان مترجمی در کلاس مورد استفاده قرار گیرد.

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر واقعیت درمانی بر کاهش اهمال کاری و افزایش خودنظم بخشی دانش آموزان بوده است. روش پژوهش نیمه آزمایشی است و جامعه آماری آن را، دانش آموزان دختر 16 تا 18 ساله دبیرستان دخترانه حسنیه (متوسطه دوم)، منطقه 2 شهر تهران که در سال تحصیلی 94-95 مشغول به تحصیل بودند، تشکیل می دهند. برای انجام این پژوهش از روش نمونه گیری خوشه ای و هدفمند و برای جمع آوری داده ها، از پرسشنامه های اهمال کاری تحصیلی اتکین (1982) و پرسشنامه خودنظم بخشی پنتریچ و دی گروت (1990) (MSLQ) استفاده شد. بر این اساس پرسشنامه ها در بین 100 نفر از دانش آموزان مقطع دوم، سوم و چهارم دبیرستان، توزیع شد و سپس به روش نمونه گیری هدفمند، 30 نفر از دانش آموزانی که میزان بالای اهمال کاری تحصیلی و میزان پایین خودنظم بخشی، داشتند، انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمایش و کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش در معرض پنج جلسه مداخله واقعیت درمانی که براساس رویه WDEP طراحی شده بود قرار گرفت، اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. برای آزمون فرضیه های آزمون تحلیل کواریانس چندمتغیره اجرا شد. نتایج نشان داد که مداخله واقعیت درمانی به طور معناداری موجب کاهش اهمال کاری تحصیلی می گردد و همچنین میزان نمرات خودنظم بخشی گروه آزمایش به طور معناداری از نمرات خودنظم بخشی گروه کنترل افزایش یافته است.